Op het eindexamenfeest van Rafael (mijn zoon) zag ik zijn leuke vrienden en vriendinnen weer, sommigen ken ik al tien jaar, anderen wat korter. Het was een fijn weerzien. Al die opgewonden koppies, allemaal geslaagd voor hun eindexamen en nu op naar de vrijheid, en het ongewisse. De taak van ons ouders zit er grotendeels op, dit is het moment waarop ze uitvliegen…

Ik wil dit moment van deze groep zien en laten zien. Dit moment vol hoop, verwachting, spanning, en onzekerheid. Nog met een teen in de kindertijd, stoer vooruit kijkend naar de toekomst, en ook een tikkie bezorgd. Sommigen blijven nog even thuis wonen, en een aantal vliegt uit, naar Rotterdam, naar Groningen of naar Bonaire.

Nu is deze groep nog even bij elkaar, nu staan ze allemaal samen op de grens tussen school en wat er komen gaat.

Mijn werk gaat over zien en gezien worden. Ik vind het waardevol om de tijd te nemen om echt te kijken, en een schilderij nodigt de toeschouwer uit om hetzelfde te doen. Om te kijken. Zo laat ik hen zien, aan elkaar, aan jullie, aan de stad.